Ամեն տարի ծառերի թևերը պոկում են, ու ես էսքան տարի չկարողացա վարժվել էդ դաժան քաղաքային էսթետիկային։ Փողոցի ամբողջ երկայնքով շարված են կռնատ ծառերը՝ լուռ, գլխիկոր, բռնաբարված․․․ Ասես՝ պատժված լինեն, բայց ո՞ր մեղքի համար՝ չես հասկանում։ Ամեն մեկը մի անշարժացած որդեկորույս մայր ա։ Ախր, ճյուղերն արդեն բողբոջել էին, ուր որ էր՝ ծաղկելու էին, ու ամբողջ փողոցը լցվելու էր ծաղիկներով։ Ո՞վ պիտի պատասխան տա էդքան մեռած բողբոջների համար, էդքան չծաղկած ծաղիկների համար․․․ Ու ամենատանջալին էն ա, որ ծառերը լուռ են, խոսալ չգիտեն, տնքալ չգիտեն, բողոքել չգիտեն։ Լուռ ցավն անտանելի ա, նայել չի լինում։

Երկու տարի առաջ` 2023 թվականի այս օրը` ապրիլի 3-ին, կյանքից հեռացավ Հայաստանի Հանրապետության վաստակավոր արտիստ Լուսինե Կիրակոսյանը:

Մի օր Տոմիկիս հետ զբոսնում էինք, մեկ էլ մի մարդ տեսանք՝ փոքր շան հետ։ Էդ դեպքերում ես միշտ ասում էի, որ Տոմիկը վտանգավոր չի, բան չի անի, ու եթե տերը համաձայնում էր, շներին մոտեցնում էինք, մի քիչ շփվում էին իրար հետ, խաղում էին։ Ես միշտ աշխատում էի էդ առիթը բաց չթողնել։ Ախր, նրանց կյանքն էնքան կարճ ա, որ էդ մի քանի վայրկյանն էլ նշանակություն ունի։ Իսկ եթե վախենում էին, ժպտում էի, ու հեռանում էինք։

Մեր մոտ արդեն բարի ավանդույթ ա դարձել՝ յուրաքանչյուր ընտրությունից հետո ընտրողները զարմանքով իմանում են, որ պարտվել են ընտրություններում։ Ընտրողների ճնշող մեծամասնությունը միշտ դեմ ա իր կատարած ընտրությանը։

Դուք գիտե՞ք, որ մեր ջուրն էլ ա արևահամ։ Ավելի շուտ՝ հենց ջուրն ա արևահամ, ու դրանից ա, որ մեր բարն էլ ա արևահամ, բառն էլ, քարն էլ, տառն էլ։ Չարենցը դա գիտեր, նա չէր կարող չիմանալ, պոետներն էդ բաները գիտեն։ Դրա համար էլ էդ բար ու բառով մեզ կրակն ա գցել՝ չի կարողացել ընտրի, թե որ մեկի մասին մեզ պատմի, հա՛մ բարից ա կիզվել, հա՛մ բառից, հա՛մ բարից ա հարբել, հա՛մ բառից։

Ասում եմ՝ ժամանակը չի՞, որ Պետական համալսարանում կիրառական զազրախոսության ամբիոն բացեն, մարդիկ սովորեն նորմալ զազրախոսել, թե չէ անգրագետ, անճաշակ, մեկը մյուսին կրկնող․․․ Մարդ Zzվում ա, որ կարդում ա։

Արցախի դեմ Ադրբեջանի սանձազերծած պատերազմում հավերժացած հերոսների շարքին դասվեց նաև 19-ամյա ՎԱHԵ ԵՂԻԿՅԱՆԸ՝ իր կյանքը նվիրելով հայրենիքի պաշտպանությանը և կիսատ թողնելով նպատակներն ու երազանքները։ Հաղթանակի օրն էր ծնվել, հանուն հաղթանակի էլ անմահացավ։

Ուջանում՝ Անդրանիկի արձանի շուրջը, ծերունիներ էին նստած։ Մոտեցավ որպես հին ծանոթների, հին բարեկամների: Շուտով համարյա ամբողջ գյուղը շրջապատեց նրան, ու ամբողջ գյուղի հետ զրույցի բռնվեց։ Մարդկանց հետ իսկույն մտերմանալու, նրանց առաջ ինքն իրեն բացելու և դրանով իսկ նրանց բացելու զարմանալի ձիրք ունի։ Ու միշտ բնական էր լինում երկխոսությունը, բնական, ինչպես իր գրքերում:

ՀՐԱՅՐ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆԸ ծնվել է 1997 թվականի հուլիսի 22-ին, ԱՀ Մարտունու շրջանի Նորշեն համայնքում: Դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է Արցախի պետական համալսարանի «Իրավագիտություն» բաժինը:

Էսօր փողոցում տեսա աղբարկղի մեջ իրար վրա լցրած գրքեր։ Շատ էին։ Գիրք տեսնելիս միշտ ուզում եմ մոտենալ, տեսնել, թե ինչ գրքեր են, բայց շատ էի շտապում, կողքով անցա-գնացի։